O ikonach
„Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia.” J 8,12
Technika tempery jajecznej znana jest od czasów starożytnych, najbardziej popularna była w średniowieczu, a w latach obecnych najczęściej stosowana jest ikonografii. Tempera jajeczna – to jedna z najtrwalszych technik malarskich, w której medium, spoiwo barwników, jest organiczne. Może to być ocet winny, białe wytrawne wino, lub woda połączone z żółtkiem jajka kurzego (tempera jajowa). Farby temperowe tworzy się ze sproszkowanych pigmentów pochodzenia ziemnego lub mineralnego. Współcześnie często pozyskuje się je na drodze syntetycznej, dawniej jednak robiono pigmenty z ziemi i kamieni. Wśród tych kamieni nierzadko znajdowałby się szlachetne minerały, drogie i trudno dostępne.
Technika malowania temperą jest niezwykle misternym procesem, bardzo czasochłonnym, który jednak daje wspaniałe efekty końcowe.
Lewkas – (gr. leukos – biały), grunt kredowo-klejowy nakładany na deskę ikony. Zgodnie z tradycją, powinno być dwanaście warstw gruntu, tyle ilu Apostołów. W modlitwie towarzyszącej temu etapowi, ikonopis prosi Apostołów o wstawiennictwo i mówi o ich czynach.
Złoto w ikonie nie ma znaczenia koloru, wyraża Bożą Światłość, Obecność Najwyższego, Jego Chwałę i Majestat.
